Categorie: (on)geloof

Arnon Grunberg schreef een mooie voetnoot in de Volkskrant van vandaag. Kannibalisme onder dieren is tamelijk gewoon, en onder vissen zelfs eerder regel dan uitzondering.

Een nazaat is een noodrantsoen. Als het een tijdje tegenzit, kan een kind je leven redden, door je tanden erin te zetten en het langzaam op te peuzelen.

Dat klinkt gruwelijk, en dat is het misschien ook, maar vrouwtjes neigen meer naar kannibalisme dan mannetjes, volgens Grunberg. Op de één of andere manier maakt die vrolijke wetenschap het feit wat minder gruwelijk; vrouwen doen dat soort dingen natuurlijk veel minder voor de lol dan mannen, laat staan adolescenten.

Al veel langer kennen we bij Maanziek.nl het nulde gebod:

Gij zult eten wat gij doodt, en gij zult doden al wat gij eet.

Als iedere strijder, crimineel of militair, van voetsoldaat tot generaal zich daar nu eens aan zou houden. Dan waren de oorlogen snel voorbij. De loopgraven vervallen tot gezellige rurale straat-barbecues, en chemische oorlogsvoering en atoombommen smaken ook niet echt, dan moet je wel een hele erge hongerklop hebben.

Ander modern wapentuig als slimme bommen en drones, komen ook niet door de test,  want een drone kan niet eten, en om met zo’n drone een lichaam naar de Amerikaanse woestijn terug te vliegen, daarvoor ontberen ze de brandstof: het is te ver.

Een clusterbom is nog erger dan een met de buks geschoten wilde haas vol hagel met de kerst.

En geloofssoldaten worden pacifistische krijgers. Je tanden zetten in een ongelovige, dat kan natuurlijk alleen maar figuurlijk, niet letterlijk. Hevig in twijfel werpen ze zich ter aarde en verheffen hun armen maar naar de hemel en gaan over tot een leven lang bidden.  Voor een gelovige is het verschil tussen letterlijk en figuurlijk te vaag. Ze vinden god duidelijker.

En het tweede deel van het gebod. Dat spreekt ook voor zich. Een geconsumeerde tomaat is een dode tomaat.

Wie goed leest wordt vegetariër. Al eten we een appel dood, we schijten de pitjes uit met best een beetje mest. Wie dat in braakliggend land doet, ziet  op zijn oude dag vast een boom groot groeien.

De wereld is vreedzaam, mensen doden geen mensen meer, en dat met één gebod. Sterker nog met nul.

De cirkel is rond. Alles heeft nut.

Een selfie van Moehammad ibn ‘Abd Allah ibn ‘Abd al-Moettalib ibn Hasjim ibn ‘Abd Manaf al-Koeraisji, kan dat?

Niet technisch, maar religieus?

Moslims mogen de profeet niet afbeelden, althans dat vinden de meesten nu, vroeger gebeurde dat natuurlijk wel, in woord en gebaar, maar goed, het eigen gelijk is natuurlijk het mooiste gelijk.

Maar de profeet Mohammed mocht zichzelf natuurlijk wel afbeelden, althans in woorden heeft hij dat zeker gedaan. Zich zelfs min of meer binnenstebuiten gekeerd, met al zijn goede raad en wijze woorden.

En misschien moeten we Mohammed wel zien als de uitvinder en striktste handhaver van het auteurs- en het portretrecht. Dat recht heb ik en jullie dus niet. En als jullie het misbruiken, dan zet ik je dat betaald.

Zo zou je het ook kunnen zien. De profeet Mohammed als voorloper van Brein.

Zou je de profeet mogen Liken, of Vind ik leuk, Toevoegen als vriend, of aanmerken als Vind ik niet leuk. Profeet voor velen, hij was toch ook gewoon een medeburger van vlees en bloed voor nog meer mensen.

Als je tegenwoordig niet afgebeeld wilt worden, moet je niet teveel gaan winkelen of uitgaan, op je privacy letten, en bescheiden zijn. Eigenlijk gold dat vroeger ook.

Afbeelden, uitbeelden, inbeelden, je hebt toch het idee dat sommige mensen die begrippen door elkaar halen. Zich kortom teveel verbeelden.