Wie А zegt, moet Б zeggen.
Wie als sterke beer een oorlog begint, kan niet als een laffe hond met de staart tussen de benen thuiskomen.
Niet in het land van stoere mannen.
De offensieve zwakte van het Russische leger is opvallend, maar ook geruststellend.
Aanvallen loont niet langer. De wereld kijk toe, de wereld veroordeelt, grote afstanden zijn klein geworden, de verenigde wereld is een maatje te groot als opponent.
Het eendrachtig optreden van de tegenstanders, Europeanen, Amerikanen, Canadezen, Japanners, Koreanen en Australiërs voorop is de beste verdediging. De coalitie van westerse landen zeker als Nemesis zich aan hun zijde schaart, is onverslaanbaar.
De agressor krijgt slechts steun van de vijanden van de vijand. Steun in daad van Noord-Korea en Iran. In woord van Venezuela, Nicaragua en in mindere mate landen als Zuid-Afrika. Steun die eerder pragmatisch en opportunistisch is dan wezenlijk.
Maar als de aanval niet slaagt dan rest Rusland het strooien van bommen, granaten en raketten alsof het snoepgoed is, om de Oekraïne te raken waar het maar kan. En dan rest de agressor de taaie verdediging.
Het ingraven is begonnen. Zoals we eerder schreven, zijn de grenspaaltjes van Rusland simpelweg westelijk opgeschoven.
Poetin vult nu 3 miljoen loopgraven en schuttersputjes in Oost en Zuid Oekraïne met allemaal ongelukkige arme ongetrainde mannelijk landgenoten.
Een wending in de strijd die op weinig waardering kan rekenen in Rusland zelf.
Maar een goede opponent die al die ingegraven verdoemelingen kan verdrijven.
Zonder bloedbad.
Hopen op muiterij, overlopen naar de vrijheid, ze willen niet eens vechten. Waarvoor zouden ze vechten? Zij willen toch ook een leven, welvaart en vrijheid.
Die hoop rest.
En die hoop groeit.
De stoere Russische beer is al jaren doodziek. Verzwakt door jarenlang bedrog, corruptie en onderdrukking. Dat arme beest wil niet meer. Een keer brullen voor de bühne en dat was het.
Wat tot op het bot verrot is, stort uiteindelijk vanzelf in.
Een klein zuchtje en van de beer rest weinig meer dan een stofwolk en een hoop beenderen.
En die atoombommen dan, die zijn er toch?
Jazeker, en dat is een gevaar, maar wie goed kijkt ziet de scheuren in het Poetin-regime groter worden.
Te groot. Het nucleaire wapen zal niet ingezet worden, al zal Maanziek zelf daar geen vergif op in nemen.
Maar dat doet een Russische generaal nog wel, moedwillig. Of Poetin kwaadwillig.