Auteur: Gianluigi Gioaccino

Jan Pierre Geelen haalt in zijn column een oude plaat van Gerard Cox en Frans Halsema uit de platenkast.  Jeugdsentiment, die plaat draaiden we thuis ook vaak.

Op een bandje, als ik me goed herinner. Maanziek denkt dat vader dat bandje toen van de Pirate Bay heeft gehaald in de avonduren.

Enfin we lachten ons een deuk om Opa Bakema, met zijn bommelding en geldgebrek, en een kwartje in de voering. Ook een spelletje Raden maar stond erop.

Nu is een slechte grap ook leuk als die door een goede artiest wordt verteld. Om Toon Hermans moet je al lachen als die drie minuten niks doet. Timing, stembeheersing, mimiek.

Ook in het spelletje `Raden maar` gaat het om de timing en de reactie op de reactie op de reactie. Als kind vond ik het slot van `Raden maar` nooit leuk. ‘Is het een neger uit Mozambique?’ – ‘Uitstekend geraden!’ Vond ik altijd een rare dooddoener.

“Gerard Cox en de poepchinees” verder lezen

Doe het niet omdat het leuk is. Dan zou ik lekker thuis netflixen.

Hoe diep is de wereld gezakt.

Op de een of andere manier geloof je die jongen van de actiegroep Extinction Rebellion niet. Hij vindt de aandacht heus veel leuker, op de sociale media en nu op de buis, dan thuis anoniem netflixen (contradictio in terminis). Zie hem glunderen.

Het grote probleem met de sociale media, het gaat meer om de boodschapper dan de boodschap.

IJdelheid über alles, en ijdelheid is een van de zeven hoofdzondes.

Als de wereld ten onder gaat, dan gaat de mens ten onder. Als de mens ten onder gaat, gaat niet noodzakelijkerwijs de wereld ten onder.

Minder uitstoot van baby’s is misschien wel het meest duurzaam. Hoezo heeft de overheid het gedaan?

Stop met neuken. De jeugd heeft het in eigen hand.

Voorkomen van oorlog lijkt makkelijker dan het redden van de planeet, en wie wil er nu oorlog. Waarom lukt dat dan al niet?

How dare you, de woorden van de Zweedes klimaatacitviste en schoolspijbelaar Greta Thunberg maken veel los. Wie de woorden leest, krijgt een compleet andere beeld van de inhoud dan wie de woorden gelezen ziet worden.

Dat is de macht van sociale media, en Greta is niet zomaar iemand, zij is een boegbeeld van sociale media- lobbyisten, reclamemakers die met een hip sausje influencers worden genoemd.

Een soort kinderarbeid, wie nu van wie gebruik maakt is moeilijk te zeggen, en hoe sociale media aandacht op de langere termijn uitpakt is de vraag, maar voor kinderen valt uit bekendheid op dit moment wel munt te slaan. En naam en faam.

Sociale media is natuurlijk dubieuze handel – het exploiteren van iemands doen en laten inclusief de vriendenkring – ,  en ophef de emotionele brandstof ervan – ook dat zeggen we hier al jaren – en influencers zijn sluwe reclamemakers die langs de mazen van de wet hun geld verdienen. Want reclame maken gericht op kinderen is geboden aan vele regels, Kinder- en Jeugdreclamecode (KJC),   maar de hele blog/vlog/instagram/facebook van influencers is een verkapte advertentie niet alleen de advertenties erop.

“Hoe durf je…” verder lezen

Wie de publieke omroep zegt, zegt Nederland 1,2 en 3, en denkt zomaar aan Mies Bouwman, het 8 uur Journaal, Mart Smeets,  het bord op schoot, voetbal, het songfestival, de Tour de France, Theo Rijtsma en Rensenbrink en de bal op de paal. En wie dat niet denkt, is jong en denkt aan wat anders.

Nederlandse TV, en Nederlandse geschiedenis, overal en nergens heeft dat plaatsgevonden, maar iedereen heeft dat beleefd vanachter zijn eigen vertrouwde beeldbuis in zijn eigen huiskamer op zijn eigen knusse bank.

Met een antenne op je dak, een TV in je kamer, of eentje in de keuken met twee sprieten, en een extra in de slaapkamer met een videorecorder.

Maar de vooruitgang kwam, en ging niet weg, maar kwam juist steeds harder, en de commerciële televisie kwam, en de satellieten kwamen en vlogen, en betaalzenders en porno kwam, en de kijker kwam, en de videorecorders , de opneembare DVD en de videorecorders met harddisk, en de kijker kwam nog harder en internet zette alles op zijn kop.

“Gratis TV kijken via de KPN en de NPO en een Raspberry Pi” verder lezen

Vis noch vlees is niet de maaltijd van een progressieve en klimaatbewuste medeburger, maar een wat ouderwetse manier om te zeggen dat het nergens over gaat.

Dat het nergens over gaat, vinden we tegenwoordig helemaal niet erg, als het maar op een leuke manier nergens over gaat. Emotie über alles. De verpakking is belangrijker dan ooit, ophef is handel, en nieuws zonder beeldmateriaal is geen nieuws, en filmpjes en selfies zijn hip want instagram.

Dus geen doorwrochte analyse van de wereldproblematiek, maar liever een leuke selfie van een beroemdheid, of een grappig filmpje in de kleedkamer van een hossende vrouwelijke sportploeg. Kijk die emotie! Prachtig! Aldus het journaal.

Dissen is toch een inkorting van discussiëren?

En dus verkoopt de Volkskrant een gesprek tussen Sunny Bergman en Theo Maassen onder de kop bekvechten.

“Bekvechten AKA wie zingt het hoogste lied” verder lezen

Op je water kon je aanvoelen dat de consternatie over het halve uur van je leven dat elk glas wijn je zou kosten, much ado about nothing zou blijken te zijn.

Daarvoor hoefde je maar een korte blik te werpen op rood aangelopen koppen, Marcel Lieshout is een halve dag leven kwijt geraakt in een woedende reactie, dat hij zelf wel uitmaakt wat gezond en ongezond is, rustig maar Marcel je bent er ingetuind.

En inderdaad de berichtgeving daarover dienen we uiteindelijk met een korreltje zout, een schijfje citroen en een shot tequila te nemen.

Het internet is een echoput, en wat is er mooier dan een paar steken in de onderbuik, en lekker geld verdienen aan al die rond-schallende scheten.

Het waren weer eens de koppensnellers die de onsterfelijken voor het lapje hielden. Koppensnellers zijn overgewaardeerde modieuze lieden, eerder sociale media experts dan serieuze journalisten die Jip en Janneke taal mengen met Linkbait-achtige constructies, die laat maar zeggen van iets ontoegankelijk zinnigs iets  onzinnigs verleidelijk toegankelijk maken op het leugenachtige af. Laten we om dat te illustreren maar eens Adolf Hitler citeren. Een beetje de kant die kranten menen te moeten opgaan in hun strijd om de aandacht van de lezer, door elk s

Het is een opgerekte  1 april grap geworden dat internet. “Voetnoot bij of boven het theewater” verder lezen