Het is en blijft een raar verhaal, de strijd van de nieuwe en de oude media, en natuurlijk wint de nieuwe media, maar het vreemde is dat de oude media zo gretig staat te trappelen om een handje te helpen.
Dat Facebook een bedrijf is dat de fatsoensnormen overschrijdt is niet nieuw, dat het tracken en volgen van mensen erg onbeleefd is, is ook geen verrassing – loop maar eens in de stad een kilometer achter een willekeurig iemand aan, en schrijf op wat ie allemaal doet en je krijgt en knal voor je kop -, je kan je zelfs afvragen of het niet simpelweg een schending van de mensenrechten is.
Techbedrijven kunnen ongestoord mensen volgen in hun doen en laten op een manier die de Stasi en andere geheime diensten zouden doen watertanden.
Al je contacten en je vrienden, overal waar je bent, al die dingen in ruil voor wat gebruiksgemak.
Want met alle fatsoen dat is wat de techbedrijven voornamelijk geven: gebruiksgemak.
Maar waarom duwt de Volkskrant mij tracking scripts van Facebook door de strot, als ik een wijziging in mijn account wil doorgeven (op myaccount.volkskrant.nl)?
Nou ja het waarom is vrij duidelijk, maar het mag niet, toestemming wordt niet gevraagd, en waarom doen ze het dan toch?
Het niet eenvoudig de boel te analyseren, of bloot te leggen, de Volkskrant gebruikt een iframe van het Israelische bedrijf gigya.com en in dat iframe werd de code van Facebook (connect.facebook.net) eenmalig aangeroepen, in het geniep, want een volgende keer niet.
In wezen is voor trackening één keer genoeg, dan weet Facebook dat jij de Volkskrant leest, en wellicht ook omgekeerd, krijgt gigya.com info van Facebook, over wie en hoe oud je vriendjes zijn en wat zij lezen. Misschien alleen zogenaamd geanonimiseerd, maar toch.
Dat een website iets 1 keer doet en daarna niet meer, is een beproefde `black hat` methode. Komt de politie kijken dan is de criminele winkel opeens weer een winkel die aan alle regeltjes voldoet. Dat is het grote voordeel van computers en de virtuele wereld. Alles op maat gesneden.