Het verplichte mondkapje in de trein is een oud en vertrouwd peperduur suikerpilletje

Biedt het wel of niet bescherming, de exegese van de onderzoekrapporten over de effectiviteit van mondkapjes in de openbare ruimte kan tot Sint Juttemis voortduren en dan nog zijn we verdeeld in allerlei kampen en zuilen.

Maar al heeft het geen medische beschermende werking dan kan het toch een positieve uitwerking hebben. Lang leve het placebo-effect.

In het Engels is sugar-pill een synoniem voor het placebo-effect. Iets heeft wetenschappelijk gezien geen helende werking, maar werkt wetenschappelijk gezien toch, omdat er bij-effecten optreden die gunstig zijn.

Zo worden mensen met pijn geholpen met een pilletje dat niets doet, omdat ze denken dat ze geholpen worden met iets dat wel iets doet, en die overtuiging is een deel van de genezing.

Optimisme, of herwonnen zelfvertrouwen, niet alleen het lichaam heeft  zelfherstellend vermogen – kijk naar een schaafwond en zie die voor je ogen langzaam in het niets verdwijnen.

Wat verdomd jammer toch dat de Google-bril geen succes is geworden, tezamen met een time-lapse / video functie is dat ding het ultieme verlengstuk van elke dokter of antropoloog, zet hem niet op de neus van een psychiatrische patiënt, maar op het nachtkastje gericht op de psychiatrische patiënt, en ook in corona tijd zou de Google bril van onschatbare waarde zijn. Een ondergemiddeld slim brillenalgoritme kan precies de afstand tot een volgende bril meten, en een bril met neus-mondkapje bestaat natuurlijk al, al is die niet van Google maar van Groucho Marx. Samen komen we er wel uit.

Maar dus ook de menselijk geest heeft een groot zelfherstellend vermogen. Niet van alles, maar wel van een boel. De meeste mensen komen een tegenslag redelijk te boven. Sommige overlevenden hebben weer gelachen, poëzie wordt nog steeds geschreven, al is het ontkennen of vergeten van de barbarij in Auschwitz natuurlijk wel barbaars.

Maanziek vraagt zich af of er nu ook achter de schermen gelobbyd is voor zo’n mondkapje (door wie, door de vieze vuile zakkenvullende industrie natuurlijk). Elk probleem is een kans, en de gezondheidszorg is een onverzadigbaar geldverslindend monster omdat de dood nu eenmaal ongezond is, of is het leven zelf een lange dodelijke ziekte? Enfin je kan er altijd wat euro’s tegenaan smijten, en dan nog is het niet genoeg.

Het feit dat de HEMA subiet verkondigde dat het mondkapjes ging verkopen, deed vermoeden dat het mondkapje ook als een reddingsboei kan dienen voor een zieltogend warenhuis.

Toen de PVV net bestond, en op hoge toon tegen achterkamertjes fulmineerde en dat vanaf nu alles anders zou zijn, wist je één ding. Ze willen zelf een keertje aan de knoppen zitten, maar hun achterkamertjes zijn nog groezeliger dan de al bestaande.

Toen Trump aan de macht kwam en Make America Great Again riep, en de belastingen voor de rijken en grote bedrijven direct verlaagde, dacht Maanziek maar één ding. Zijn vriendjes gaan hier aan verdienen, de gewone man gaat betalen.

Toen Trump riep dat hydroxychloroquine hielp tegen covid-19, terwijl de meeste medische onderzoeken het tegenovergesteld aantoonden, dacht je maar één ding. Heeft Trump aandelen ofzo? Wie verdient er aan zo’n arbitrair advies.

Een mondkapje valt economisch gezien vast onder het Razor and blades model, je geeft het product aanvankelijk bijna weg, het lijkt een kleinigheid, maar om het in de toekomst te kunnen blijven gebruiken is de gebruiker kapitalen kwijt. Denk aan het scheermesje, de houder inclusief eerste mesje is vaak goedkoper dan een los mesje, of inkjetprinter met losse inkjetpatronen waar de inkt 1900 euro per liter kost. Of een loterij. Of sociale media. Drugs.

Zijn de mondkapjes niet een beetje hetzelfde? Nauwelijks opbrengst (toch van Dissel?), helpt het wel/helpt het niet, veel sociale druk (postcode loterij), de eerste keer opzetten/omdoen/opbinden lijkt een kleinigheid, vermeende solidariteit, (doe het niet voor jezelf maar voor een ander). En na een halfjaar ben er je vast meer aan kwijt dan aan de parkeervergunning, de afvalreinigingsheffing, of de stijging van de zorgpremie.

Kortom een aanzienlijk kostenpost voor een bijna-illusie. Veel sociale druk, een beetje angst, een ideale combinatie voor business-model. (Helpt het niet? Natuurlijk wel, ik betaal er toch voor!)

Zeker nu mondkapjes ook een mode en lifestyle artikellen geworden zijn, is het einde zoek. Selfies op Instagram, je wil er mee gezien worden, en dan betaal je er grif vijftig euro voor. Lifestyle en duurzaamheid gaan niet goed samen, en dat vergroot natuurlijk de kans op foutief gebruik. Vorm boven inhoud.

Kortom, een mondkapje in het openbaar vervoer, waarom eigenlijk?

Kunnen we niet gewoon verplicht knoflook eten voorschrijven, of twee dagen niet wassen. Dan houden mensen vanzelf afstand. Bespaart ook nog eens zeep en het broodnodige water. Want dat we iets moeten voorschrijven, maakt het placebo effect wel duidelijk.

Zijn er klokkenluiders die aan de bel willen trekken over lobbyende mondkapgeile bedrijven? Meld u hieronder.