Smelt wel op de tong maar niet in het hart, zoet van buiten pittig van binnen, het zijn heerlijke snoepjes, de afleveringen van Maatschap of MM, Maatschap Meyer, AKA Maatschap Moszkowicz, of misschien wel simpelweg staand voor Max Moszkowicz – al proefden de betrokken advocaten een bittere pil.
De familie spande een kort geding aan tegen de serie, en gezien de aard van de ontwikkelingen, de vuile was die buiten komt te hangen, is de pijn voelbaar. Niet vergeten, Max sr. leeft nog.
Natuurlijk gebeuren er onverkwikkelijke dingen in ieders familie, maar een buitenstaander hoeft daar toch geen deelgenoot van te worden. Zo hoorde je ook de Oranjes via Prinses Irene denken. Een juridisch gevecht past die familie natuurlijk niet. `Wij voeren geen processen tegen onze landgenoten.` Advocaten denken daar anders over, maar gelukkig verschijnt zo’n serie of boek uiteindelijk wel, want ook de biografie over Juliana is een juweeltje.
Maatschap Meyer is een menselijk drama, wie weet over (tweedegeneratie) oorlogsslachtoffers, over een vader-zoon relatie, over het hybris-thema en niet direct over één bekende familie van strafpleiters.
Bram Moszkowicz is de meest bekende telg van het advocaten geslacht, die kennen we allemaal van de televisie en de roddelrubriek: RTL Boulevard, Shownieuws, de flirt met Eva Jinek, het innige dansje met Desi Bouterse, de omgang met Wim Holleeder en Willem Endstra. Het maffiamaatje dat zich liever contant door criminelen liet betalen dan dat hij bonnetjes schreef voor zijn administratie. De talentvolle mediageile strafpleiter die de verdediging van Holleeder op zich nam, nadat zijn vader dat al eerder gedaan had, maar toch iets te dicht bij de schijnwerpers van de aandacht wenste te vliegen.
Allemaal rijden ze in dure auto’s en drie van de vier telgen zijn inmiddels geschrapt van het tableau. Robert, het zwarte schaap, ontspoorde het eerst, raakte aan de drugs, geen cocaïne, nee heroïne, het laagste van het laagste, maar wel het spul waarin de clientèle van Moszkowicz vrolijk in handelde.
Max sr. verdedigde dan de mens, hij hield de crimineel wel uit de gevangenis en zo het aanbod van drugs in stand. Dat zijn eigen zoon eraan ten onder ging, moeder Maria ziet daar in de serie wel een verband in.
Ook de derde strafpleiter David is geen advocaat meer, hij heeft onprofessioneel niet-integer en ongeloofwaardig gehandeld. Drie van de vier gevallen. MM’s smelten dan wel niet in de hand, maar wel in het aanschijn van de ijdelheid.
De oudere generatie kan zich de oude Max Moszkowicz vast goed herinneren, met ik denk voornamelijk bewondering. Door zijn successen, zijn gedistingeerd voorkomen, alles tot in de puntjes verzorgd. Zijn taalgebruik, geen komma verkeerd. Maar het was geen gemakkelijke vader.
De televisieserie laat zien dat de bewondering en voorspoed niet vanzelf is gekomen. Hij werd als jood afgevoerd naar het concentratiekamp, gedoemd om te sterven, hoe hij het overleefd heeft is een wonder, maar volgens Robert Moszkowicz is het dezelfde oerkracht, die hem toe door die zware tijden voerde, hem nu nog steeds in leven houdt.
Een hopeloos leven, maar er is leven, en dat cadeau geef je niet zomaar op. Het lichaam ligt, maar de geest richt zich dagelijks nog even op, die laat zich niet zonder slag of stoot kisten.
De eerste aflevering moet nog iets teveel vertellen, de jeugd van Max, hoe hij afgevoerd werd en eenzaam terugkwam, het Gymnasium in twee jaar, de carrière, tot het begin van het einde, de hersenbloeding.
In de tweede aflevering knalt het drama van het scherm. Pierre Bokma, die als hij in Amerika was geboren en filmacteur was geworden, al lang drie Oscars had gewonnen, speelt de oude Max meesterlijk. Herkenning zit hem meer in stem en gebaar dan uiterlijk vertoon. En de dialogen zijn natuurlijk ook fijn, goed met strafpleiters ben je wel voorzien van oneliners.
Diederik Ebbinga speelt dan wel niet het zwart schaap van de familie, hij valt het meeste op; door zijn postuur en uiterlijk denk je dat niet alleen vader maar ook moeder een keer vreemd gegaan is, met judokampioen Anton Geeskink of de plaatselijk leraar Hoessen, waar de jongens verplicht lessen moesten nemen.
Een reus op lemen voeten, veel groter dan de rest, goedmoedig, en de meest knuffelbare van het stel. In zowel Maatschap Meijer als in Jeuk is Diederik Ebbinga een opmerkelijk acteur, hij is anders, gelaagd, ontwapenend en altijd ligt nog ergens de kolder van de Vliegende Panters op de loer.
Zoals Martijn Fischer geen mooiere rol dan André Hazes kon vervullen, lijkt er voor Diederik geen mooiere rol weggelegd dan die van Olie B Bommel. Maanziek is ooit begonnen op de dag dat Maarten Toonder overleed, en stilstaand bij dat feit, gevoegd bij de rol van Diederik Ebbinga in de prachtserie Maatschap Meyer, ziet Maanziek een gouden combinatie voor nog een prachtserie.
Een dramaserie van verhalen van Olie B Bommel, geen tekeningen maar schetsen van het dagelijks leven vol beeldende en ironische maatschappijkritiek, met wonderschoon vervreemdend taalgebruik en fabelachtige personages, en natuurlijk met de pijprokende Diederik Ebbinga in de hoofdrol naast vele andere topacteurs van vlees en bloed.