Is de stilte inderdaad de drager van de waarheid en is lawaai en rumoer de galm van de onderwereld waar we niet in willen belanden. Je zou het zeggen na het zien van een film over de La Grande Chartreuse, een Kartuizer klooster hoog gelegen in de Franse Alpen.
Het snijden van de selderij, het fruit dat in een stenen schaal ligt te wachten, het knippen van de stof voor het maken van de pij, de muziek van de schaar, die schurend door het linnen hapt. Die Große Stille is een prachtige film; het laat de kijker een wandeling maken in een gestaag tempo – alsof je deint op een wolk – door een prachtig hedendaags museum gewijd aan de schoonheid van de rust en de contemplatie. In de hemel ben je eigenlijk, en uiteraard zonder medebezoekers. De film is een ook een ode aan de schilderkunst en in het bijzonder, de oude meesters van het stilleven.
Johannes Vermeer is de Nederlandse meester van het licht, maar de film doet ook denken aan het werk van de Spaanse meesters Fray Juan Sánchez Cotán, zelf een kartuizer monnik die leefde van 1561 tot 1627 en bekend staat om zijn stillevens van fruit en Francisco de Zurbarán (1598-1644) die de dialoog tussen vallend licht en het stof van de monnikspij als metafoor vereeuwigde van geestelijke eenwording met god.
Die Große Stille is een bijzondere film en in de oneindige afstand die de film neemt tot het daagse bestaan in een drukke stad, als de camera een overtrekkende hemel in een heldere nacht terugbrengt tot enkele minuten levert dat spannender beelden op dan de meeste special effects van vele Holywood films.
Als deze film wat heeft gekost dan is het geduld en oog voor het kleine, maar wat krijg je daar toch veel voor terug.