Kooigevecht

We stonden er bij en keken ernaar, het gebeurde voor onze ogen. Het vreselijkste der vreselijkheden speelde zich af. En het vreselijkste der vreselijkheden speelt zich wederom voor onze ogen af.

Hoe veel beter zijn onze ogen geworden? Hoe veel passender handelen we nu?

Het gebeurde 80 jaar geleden. Toen werden ze afgevoerd naar het oosten, om te werken zogenaamd.

Om te sterven bleek later, en we schamen ons 80 jaar later nog. Bedrijven erkennen schuld en betalen boete. Ondanks dat, de echte rekening kan niet vereffend.

Eerst zij, dan wij. Dat dachten we toen ook.

Hoe kan het?

Het antwoord ligt op de straten van de steden en dorpen in de Oekraïne. Het kan en het gebeurt. Dat heeft niks met moraliteit te maken, of met het besef dat het niet mag gebeuren.

Een oorlog, een kooigevecht.

We kijken toe met een mengeling van afschuw maar toch ook een vorm van opwinding.

De nucleaire afschrikking weerhoudt ons ervan om in te grijpen. De oorlog moet kleiner niet groter, dat is een wijs standpunt, maar een oorlog wordt pas beslist door overmacht.

De nucleaire afschrikking had de oorlog moeten voorkomen. Waarom is dat niet gebeurd?

Het handvest van de Verenigde Naties staat toe dat aangevallen landen zichzelf mogen verdedigen, en dat het leveren van wapens aan die landen daarom is toegestaan.

Dat levert meer strijd op, en vechten wil je wel als je aangevallen wordt, want we steunen de onderliggende partij, maar levert dat ook een “eerlijker” gevecht op, of een korter gevecht?

Natuurlijk Rusland kan deze oorlog per direct beëindigen.

China, de beste vriend van Rusland, speelt ook een dubieuze rol, het heeft de invasie min of meer goedgekeurd. Beide landen zijn dictaturen. Hebben geen vrije verkiezingen, staan geen vrije meningsvorming toe, doen aan verregaande vormen van repressie. Dat bindt ze, daarom willen ze deze oorlog.

En wat doen we in de vrije wereld?

We kijken naar dit kooigevecht als toeschouwers in een Romeinse Arena.

Onze sympathie gaat uit naar de Oekraïense gladiator, die met zijn hand op zijn rug gebonden gebukt gaat onder een regen van pijlen. Die heel laf vanaf de tribune zijn afgevuurd. De strijder versaagt niet, bewonderingswaardig weet hij partij te leveren, hij vecht voor zijn leven.

We zien de strijd met lede ogen aan. We gooien af en toe een doos stingers, en anti-tankwapens in de kooi. We knijpen de strot van de Russische beer flink dicht.

Olie op het vuur gooien? De strijd vertragen, de strijd verlengen, de strijd niet stoppen.

Kan het gevecht wel stoppen?

Stopt het gevecht pas als een van de twee sterft. Of door uitputting, als beide partijen niet meer op hun benen kunnen staan?

Laat de scheidsrechter ingrijpen, hoort Maanziek u roepen, fluit het eindsignaal!

Maar er is geen scheidsrechter, er is geen autoriteit die boven deze partijen staan.

Er is wel een VN maar die mag niet ingrijpen van China, al heeft China zich strikt genomen onthouden.

Ook niet van Rusland natuurlijk, maar Rusland zou niet mee mogen stemmen vanwege het zogenaamde tegenstrijdig belang. Het njet van de Russische vertegenwoordiger zou volgens het internationaal recht vernietigbaar moeten zijn.

Dat is het niet, ook dat is een erfenis uit het verleden, en het is maar de vraag of de VS een dergelijke wijziging wel zouden steunen.

Zijn we machteloos? Je kan schande roepen tegen een geweer, maar dan moet je toch verdomde hard schreeuwen wil je de baan van de kogel beïnvloeden.

Ja, we zijn machteloos.

Poetin is de eerste jaren Oost-Indisch doof voor alle kritiek, en Oost-Russisch blind voor alle burgerdoden. Dictators gaan over lijken, vele lijken.

Oh, arm Oekraïne schiet dan toch een grenspaal in Oost-Polen omver, vuur een losse flodder naar het westen, wacht niet op je laatste krachten, gebruik daarvoor geen botte kracht, maar eeuwenoude sluwheid, rol een groene kool, of stuur desnoods een baboesjka zwaaiend met een deegroller.

Forceer bijstand, dit gevecht dien en mag je niet alleen voeren. Eis solidariteit in leven, eis solidariteit in dood.

Waar een kind sterft, sterft een wereld. (Vrij naar Fjodor Dostojevski).

Moeten we niet solidair zijn met dat kind en dan allemaal maar gaan?

Poetin, wegwezen met je soldaatjes, haal die tanks weg uit je buurland, of het vreselijkste der vreselijkheden…

Oh Poetin pleeg toch zelfmoord, dat is een kleinigheid, verlos jezelf en ons in een keer van al je waanideeën.

Uit eerbied voor het hogere, uit respect voor voor Moedertje Aarde.

Doe het desnoods voor de literatuur. Je wordt in een klap onsterfelijk.

Poetin, stop dit kooigevecht nu!

Maanziek verkiest de dood van geen boven de dood van allen. Maar de moord op één is de moord op allen.

Zelfmoord is een bescheiden offer.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *