Nu de stofwolken zijn opgetrokken rond het partijbestuur van Forum van Democratie aan de Amsterdamse grachtengordel is het tijd voor de politieke analisten om de balans op te maken. Heeft Thierry Baudet hier zijn Waterloo gevonden?
In een fijn geschreven column in het NRC trekt Tommy Wieringa min of meer die conclusie. Hij vergelijkt Baudet met de Napoleon en ziet de uitgerangeerde voorman thans nog slechts gesteund door anderhalve man en een paardenkop.
Zijn hoofdkwartier is Baudet afgenomen en de steun die resteert bestaat uit wat opgeschoten – en te rechts opgeschoven – jeugd en pakezel van Haga. De eersten willen ergens bij horen, en de laatste mag blij zijn nog ergens serieus genomen te worden in het politieke bestel. Zijn koppige energie zij geprezen, dat moet gezegd, ook voor de ploeg zal Haga mening boer van dienst kunnen zijn.
Wieringa beschrijft de wonderlijke gebeurtenissen, inderdaad ook op de maan is met verwondering naar het tafereel gekeken, niet de implosie van Forum voor Democratie heeft ons verbaasd, maar wel de manier waarop. Bijna een jongensboek: Veel Gekrakeel op het Forum Bureel.
Messen werden geslepen, in de rug van de één gestoken, door de ongelukkige zelf er bliksemsnel weer uitgetrokken, om er vervolgens een andere disgenoot mee neer te steken. Gelukkig is het allemaal een vorm van beeldspraak, want wie de woorden van Baudet letterlijk zou nemen, doet vermoeden dat het Forum voor Democratie cluppie beter met z’n allen de bajes in kan:
nog even zes messen extra in je rug steken, en iemand nog even extra de grond in boren(tw)
Ze wilden mij helemaal dood hebben, weg hebben. Dat ging mij wel heel erg ver.(wnl)
Een haatimam is er een brave jongen bij.
De ouverture wekt verbazing. Betrapt op antisemitische uitspraken zat Baudet in het nauw.
Maar waarom gooide de grote voorman al dat voetvolk er niet gewoon uit? Die had ie toch alleen maar nodig omdat HIJ niet in 14 provincies, Twee Kamers en één kabinet tegelijk kan plaats nemen. Al zou dat voor het land natuurlijk veel beter zijn.
De beeldspraak van Wieringa is beter dan zijn conclusie: En zo staat hij er plots alleen voor, losgezongen van de realiteit, en kijken we naar steeds vreemdere stand-upjes voor gouden gordijnen uit een Turkse interieurwinkel.
Hier op de maan hebben we gezien we dat Napoleon met zijn marionettenleger binnen 100 dagen weer op de troon van Frankrijk zat.
Een wederopstanding die een ware populist in zijn mars heeft. En een verlosser natuurlijk ook.
Populisme is geen politieke stroming, maar een vorm van hedendaagse religie. Het gaat niet om de ratio, het gaat om sentimenten. Vorm boven inhoud. Emotie über alles. Korte termijn angst boven lange termijn rede.
Baudet is en blijft een stemmenkanon, hij heeft de x-factor, en alhoewel schijn bedriegt, het verkoopt wel.