Gisteren in het donker met de tuktuk naar het “huis” van mijn gids. Een stapel bakstenen, vier trappen hoog, maar zo steil dat ik bijna niet boven kom. Ik blijf hijgen, maar dan van verwondering en verbazing. Armoe, dat is het, maar van een onvoorstelbare soort. Een zitbed en verder vier matrasjes met lappen op de grond en een soort aanrechtje, alles kleiner nog dan een inloopkast. Boven op het dak wordt gekookt. In de “ruimte” een oude moeder in blauwe lappen op het zitbed, samen met een kind van 2 en twee meisje/vrouwen in ook weer diverse kleurige lappen. Dit is Delhi.
© F.A. 2005
Op de vloer een stukje grastapijt, maar niet overal. In de achterruimte de beide broers van gids en een soort moedjahedeen, die later sikh bleek te zijn. Dat wil zeggen een vrij grove en niet-ondikke vlezige jongen, die flink bebaard en behaard was, behalve op zijn kop waar een soort zwart petje stond. De twee broers van de gids kruipen tegen mij aan na een hartelijke begroeting. Ontvangst thuis dus. Engelse conversatie van een potjesengelse kwaliteit. Intussen vraagt het 2-jarige jongetje flink aandacht, zowel van moeder als van zijn jonge vader. ADHD op zijn Indiaas. Hij is de vleesgeworden liefde van de oudste broer van de “gids” en zijn in lichte stof gewikkelde vrouw. Vooral worden foto’s getoond en prospectussen van een hotelschool. Daar zit of zat de jongste broer op, maar hij moest eraf, want het geld was op. De opleiding was voordien gedeeltelijk betaald door een inmiddels dode Amerikaan, die dus heeft opgehouden te bestaan. Wat nu? Het eten wordt van het dak gehaald (keuken!?). Ik zit op het grootste bed, schoenen uit, waarop een plastic lap wordt gelegd. Dan schaaltjes, schaap, aardappelprut en rijst. Hoogtepunt is kip, althans kippedelen, met alles derop en deran. We krijgen ook een glas water. Dan met een chappati (platte pannekoek) en de rechterhand alles naar binnengewerkt, met dezelfde rechterhand die ik al de hele dag voor van alles en nog wat nodig heb gehad. Want niks te wassen. Vier trappen af weer voor de plas, in het stikdonker. De oude vader is 8 jaar geleden overleden. En het is goed dat ze in India niet meer aan weduweverbranding doen anders was moeder er ook niet meer geweest.