De Franse filmmaker Claire Denis is niet zo bekend in Nederland, toch heeft ze al ruim 15 films geregisseerd die niet in Nederland zijn uitgebracht. Wat hebben we gemist? Veel waarschijnlijk. Haar laatste productie L’Intrus is door het Amsterdamse Filmmuseum voor distributie in Nederland aangekocht en dat is terecht; het is een waar meesterwerk.
Filmische toverij en ravissante beeldritmiek; het verhaal is logischerwijs ondergeschikt gemaakt aan de dromerij van een onmogelijk gedachte-experiment dat tot een nachtmerrie verwordt, als het noodgedwongen toch in de praktijk wordt gebracht.
Het verliezen van alle menselijk warmte door het ondergaan van een harttransplantatie en de vervreemding die dan vervolgens de ontmoeting met een verloren zoon oplevert. Welk hart klopt er dan in je keel? En ben je als vader op leeftijd die slechts zijn eigen carrière voor ogen stond en voor zijn kinderen veel te weinig tijd vrij maakte, niet al decennia harteloos geweest? Wat klopt er überhaupt in je lichaam? En wat klopt er eigenlijk op de balans die je aan het eind van je leven opmaakt. De tellingen lopen scheef, en het is niet meer te compenseren, wat je ook doet en waar je het ook zoekt.
Ook de logica en de structuur van dit lossig en fragmentarisch vertelde verhaal houden zich niet aan de wetten van Aristoteles. Aan de andere kant, een droom speelt zich ’s nachts woelend in bed af. Tijd, ruimte en handeling zijn in een droom verward als in een absurdistische handeling. Hoewel er personages in de film voorkomen als de “koningin van het noordelijk halfrond” en een mysterieuze Russische vrouw als een soort ideale liefde die altijd in de buurt maar immer onbereikbaar is, blijkt het geen absurde film. De film deed me denken aan Soy Cuba van Mikheil Kalatozishvili, alhoewel slechts het camerawerk daartoe aanleiding zou moeten geven, het heeft iets magisch realistisch met veel oog voor menselijk gevoel zonder dat de karakterontwikkeling noodzakelijkwijs tot wasdom komt. Gevoelsmatig, voor de rest is het een wolkenkrabber met een hutje op de hei vergelijken.
Het liefst sluit je een oog halfdicht en zit je te mijmerend naar het filmdoek te loeren, ware het niet dat de schitterende beelden die afwisselend in Jura te Frankrijk, Geneve, Basun in Korea en tot slot Papeete op Tahiti, en het onrustig kloppende hartritme van de film, de intrigerende gitaarmuziek van Stuart Staples en de prachtige acteerprestaties van met name Michel Subor je wakker houden: je ontwaakt zo maar uit die mooie droom, geef je ogen en oren dus de kost.
Ga kijken, thans bijna elke dag voor de halve prijs bij de Last Minute Ticket Shop, het Amsterdamse adres voor de impulsieve cultuurliefhebber met een brede smaak!