Kunstenaarsverlangen

Ontmoetingen (2)

Misschien wou ik kunstenaar worden, ooit tenminste wel. Ik droomde over een leven gevuld met drank, en vrouwen, en zielloos geklieder op een doek, BKR-regelingen of tenminste een eeuwigdurend abonnement op de sociale dienst. Om alvast wat te oefenen ging ik naar de Rietveld. De vooropleiding.

Het begin zag er goed uit. Mijn schilderijen waren sterk en de docente fotografie prees mijn fotowerk. Mijn medeleerlingen, jaloers op mijn talent, gaven me de cynisch bedoelde bijnaam Guru, die ik echter in dank aanvaardde. Halverwege het jaar kregen we het vak beeldende kunst. De leraar heette Brad en was een knappe gedrongen man van een jaar of 40 met spierwit haar en scherpe, felle ogen. Hij gaf ons als huiswerk mee een object te maken over het thema “Tijd”.

Tsja wat doe je dan als aanstormend kunstenaar. Ik besloot om een brein van papiermaché te kokkerellen waaruit een halfverbrand boek stak en noemde dit: Herinneringen, verteerd door de tijd. Het zag er in elk geval schitterend realistisch uit. Dat vonden mijn medeleerlingen ook toen we op de Rietveld onze creaties ten toon stelden in het klaslokaal.

Toen kwam Brad binnen en werd het stil. Met de handen op zijn rug gevouwen liep hij langs de kunstwerken, af en toe onderbroken door een mompelend zo-zo. Voor mijn boek-met-brein stond hij stil, bekeek het van alle kanten en vroeg toen: `Van wie is dit?` De hele klas keek mij aan, en ik stak fier mijn hand op. Brad keek me een halve minuut onderzoekend aan en beet me toen toe: `walgelijk`. Ik voelde een diepe steen in mijn maag zakken en hoorde van heel ver weg iemand vragen: `Waarom is dat walgelijk meneer?`. Juist, dat was een goede vraag! Brad wees naar mijn gedevalueerde werk en zei met overslaande stem: `Dit, dit probeert zo overduidelijk mooi te zijn dat het irriteert, dat is geen kunst, dat is dat is….`. `Kitsch`, vulde iemand aan. `Geeneens dat` zei Brad minachtend, `hooguit een slechte Sinterklaas-surprise`.

Daarmee was mijn demasqué als kunstenaar een feit. Want Brad bleek werken van anderen briljant te vinden. Vooral van meisjes en nog meer van mooie meisjes en het meest van onzekere mooie meisjes. Die als een blad aan de boom voor de charmes van deze omnipotente kunstenaar vielen. Want niet ik maar Brad leefde zich uit in sex, kunst en drugs. Een vriendin vertelde me van een feestje met veel drank en cocaïne wat in een orgie uitmondde. Ook gingen er geruchten over zijn SM-voorkeuren. Brad in zwart leer gestoken met zweepjes over de billen van gedienstige sexslavinnen.

Rene Magritte Later kreeg ik een baan, een relatie en een dochter. Brad zag ik nooit meer: strikt gescheiden milieu. Tot vorige week toen ik naar de crèche ging om mijn peuter op te halen. Daar, midden op het speelplein van de crèche, liep Brad naast een vrouw. Een jochie rende op het paar af en riep verheugd, `papa, mama!`. Met het gevoel dat ik naar een absurdistisch tableau van Rene Magritte keek, observeerde ik de vrouw die Brad zover had gekregen dat hij het vaderschap had aanvaard. Ik zag een slonzige en verlopen vrouw van ver boven de veertig van wie de laatste eicel nog net door Brad was bevrucht. Of door een spermadonor, opeens leek alles me mogelijk.

Terwijl de vrouw hun zoontje oppakte, wendde Brad zijn blik af en dwaalde onrustig over het schoolplein om uiteindelijk te fixeren op een andere moeder die over het pleintje liep. Haar jurk waaide op en haar lange benen werden zacht beschenen door de namiddagzon. En verbeeldde ik het me nou, of hoorde ik hem echt zachtjes `zo-zo` mompelen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *