De geschiedenis herhaalt zich.
“Davon haben wir nichts gewußt”
De onwetende burgers van het Russische rijk.
Die het niet weten.
Die het niet wisten.
Die het niet willen weten, die het niet kunnen weten, die het niet mogen weten.
Die het niet meer weten.
Onwetend, omdat ze niet mogen lezen.
Onwetend omdat ze niet mogen zien.
Onwetend omdat ze niet mogen horen.
Onwetend omdat ze niet mogen spreken.
Onwetend omdat ze zijn voorgelogen.
Onwetend omdat ze tegen beter weten in best weten in welke dictatuur ze leven.
Onwetend omdat de boel de boel is, de Datsja een moestuin heeft, en de Tsaar in Moskou wordt aanvaard als een noodzakelijk kwaad.
Onwetend weten.
Ooit, als de gruwelijke oorlog in de Oekraïne achter de rug is. Ooit.
Ooit, ooit.
Ooit!
O ooit.
Ooit?
Gaan de inwoners van Moskou ooit naar de kapotgeschoten steden Charkiv en Mariopoel om met eigen ogen te zien wat hun eigen Russische legers hebben aangericht?
Krijgen ze dan het schaamrood op hun kaken?
Bevrijding van het broedervolk was het verhaal. Verwoesting was de daad. Dood en verderf.
Een stad bevrijd.
Een stad bevrijd van fabrieken, een stad bevrijd van kerken, ziekenhuizen en theaters, een stad bevrijd van auto’s, een stad bevrijd van huizen, een stad bevrijd van huisdieren, een stad bevrijd van inwoners. Een stad bevrijd van familie.
Een stad bevrijd van het leven.
Een stad in puin.
Een land in puin.
Bevrijding bleek vernietiging. De zoveelste leugen van de zoveelste dictator.
Een leugen te groot om te vertellen.
Een daad te kwaad om te erkennen.
Zoals de Duitse burgerbevolking van Weimar in een lange stoet gedwongen werd door het net bevrijde concentratiekamp te lopen om de wandaden van het eigen volk met eigen ogen te aanschouwen.
Opgestapelde lijken, uitgemergelde gevangen. Zat er nog leven in? Waren die schimmen beesten of geesten? Ze leken niet levend maar ook niet dood, de illusie van de mens zweefde nog ergens. Maar waar?
Niet meer dan “”davon haben wir nichts gewußt“, zo gaat het verhaal, konden de Duitse huisvrouwen en ouden van dagen uitbrengen toen ze Buchenwald binnenwandelden, en de hierboven beschreven omstandigheden noodgedwongen waarnamen.
“Мы не знали об этом” zo stamelen de Russen dan over een aantal jaar.
Ze hadden verdomme beter moeten weten.
En niet ooit, maar nu al zijn er de mensen die het ontkennen.
Holocaust-ontkenners waren er 70 jaar geleden ook al.
De geschiedenis herhaalt zich.