De mooiste muziek wordt met het hart gezongen en de ziel beleefd. De stem is slechts een instrument dat vaak zacht en af en toe hard klinkt.
Eten en drinken in overvloed, maar op een gemiddeld Hollands feest is livemuziek een uitzondering; men verkiest de eenvoud van elektrische herrie. Waarom eigenlijk? Het antwoord op deze vraag ligt natuurlijk bij de optredende muzikanten. Het mag een feest zijn, voor hèn is er weinig te vieren. Een pratende muur van gasten die met hun rug naar het podium staan, dat is hun uitzicht. En dat kan je een gewaardeerde muzikant niet aan doen. Maar goed, voor vrienden doe je alles.
Deze bevriende dame zong de graspollen uit de aarde, begeleid door een virtuoos spelende gitarist. “Bij de zigeuners opgegroeid, dan leer je wel schreeuwen”: vatte de vader van het feestvarken het optreden samen en vervolgde: “Mijn zoon heeft bij haar dansles gehad. Daar kent hij haar van. Mooi hè”
“Pluk de sinaasappel en gooi hem in één vloeiende beweging weg.” Dat is de flamencodans samengevat in één zin, leerde ik van een andere kenner. Een mooie oneliner. In ieder geval beeldender dan flamenco voor dummies. “…en veeg je hand dan schoon aan je jurk”, zou ik nog willen toevoegen, want die wapperende jurk doet elke koele kikker kwaken.
Flamencodansles voor de man, dat zou iets moeten zijn voor bootwerkers of leerlooiers, want wat doet de man? Wel, die staat er bij, draait met zijn heupen en klapt zijn handen stuk. Hij stuwt – verrassend ondergeschikt – het ravissante vertoon van vrouwelijkheid tot een ongekend hoogtepunt. Eelt kan je dus wel gebruiken als levende ritmesectie. Flamenco stamt volgens bronnen af van het Arabische Fellahmengu, dat boer zonder land betekent.
Hadden de Hollandse boeren behalve land ook geen klompen gehad en waren de Marokkanen wat eerder naar ons land verhuisd, wie weet wat voor mooie muziekgeschiedenis we dan in dit land gekend hadden. De muziek ontroerde mij, tranen in mijn ogen als sinaasappelen zo groot.